Sensiz geçen uzun ve soğuk bir kıştı. Aslında sen orda değildin, daha doğrusu ben orda olduğunu bilmiyordum senin. İçimden yalvarıyordum tanrıya, birçok şey için, ne olduklarını bilmiyordum, onun karar vermesini istiyordum. Ve seni çıkardı karşıma, ama ellerimi uzatır uzatmaz parmaklarımın arasından kayıp gittin.
Ve o günden beri, o soğuk kış bitmedi.
Dayanacak gücü bulmak zor, çok zor ama deniyorum. Unutmayı değilde, avutmayı deniyorum kendimi. Unutmaya çalışmanın bir anlamı yok çünkü. Ve bundan sonra olup bitenler hakkında konuşmak istemiyorum.
Çünkü ne dersem diyeyim, Ne yaparsam yapayım
Olanları değiştiremem.
Ne dersem diyeyim, ne yaparsam yapayım.
Seni değiştiremem.
Merak ediyorum yıllar sonra hatırlayacakmısın, hatırlayabilecekmisin adımı, beni? Karşılaştığımızda kucaklaşıp hasretmi gidereceğiz yoksa mükemmel yabancılar olup birbirimizi tanımadan yada aldırış etmeden geçip gidecekmiyiz. Belli mi olur, belkide hem kucaklaşır hem oturur bir yerde konuşuruz, birşey değişeceğinden değil ya hani, maksat seninle biraz vakit geçirmek.
Hem zaten ne dersem diyeyim, ne yaparsam yapayım
Olanları değiştiremem.
Ne dersem diyeyim, ne yaparsam yapayım.
Seni değiştiremem.
Ama bitanem, senden ayrılacağım. Evet doğru duydun senden ayrılacağım. Evet ne dediğimin farkındayım ve tekrar ediyorum senden ayrılacağım. Şaka yapmıyorum, uzaklaşmalıyım. Duyar gibiyim, yok yok duyuyorum. Kendime gelmeliyim, düzelmeliyim.
Yeterince açık olamadım biliyorum, bitanem, ben senden asla ayrılamam ama aklım, kalbim, onları artık senden almalıyım. Alıp yerlerine yerleştirmeliyim. Onların bu acıya dayanamadıklarını hissediyorum. Onların, onların beni çağırdığını duymuyormusun?!
“Aslında biz hergün mutluyduk seninle,
Seninle geçen her saniye ayrıydı.
Ama şimdi, senden ayrılmalıyız.”
Onlarıda duydun, sanırım gidebiliriz artık. Kışı beklemeyeceğim, o soğuk kışı bekleyip herşeyi tekrar tekrar hatırlatmasına izin vermeyeceğim. Bu yaz bitecek herşey.
...
Ve şimdi, iyi bak kendine, gitmem gerek.
