Desem ki...

Cahit Sıtkı'nın Otuz Beş Yaş adlı kitabını okuyorum şu sıralar ve sanırım daha iyisini bulamayacağım, hayatımın şiirine rastladım bu kitapta. Yazıvereyim de sizde okuyun.

DESEM Kİ

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,

Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,

Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,

Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,

Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,

Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,

Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,

Hava kadar lazım,

Ekmek kadar mübarek,

Su gibi aziz bir şeysin;

Nimettensin, nimettensin!

Desem ki...

İnan bana sevgilim inan,

Evimde şenliksin, bahçemde bahar;

Ve soframda en eski şarap.

Ben sende yaşıyorum,

Sen bende hüküm sürmektesin.

Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,

Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.

Günlerden sonra bir gün,

Şayet sesimi farkedemezsen,

Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,

Bil ki ölmüşüm.

Fakat yine üzülme, müsterih ol;

Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,

Ve neden sonra

Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,

Hatırla ki mahşer günüdür

Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.

Cahit Sıtkı TARANCI.

Pandora'nın Aşığı

Hey sen! Duymuyormusun, biliyorum duyuyorsun ama kaale almıyorsun, bunu bana yapma n’olursun! Seni o kutudan kurtarmaya geliyorum bi tanem! Ama sıkılmaya başlıyorum en azından bir cevap ver.

Neyse neyse, vakit kaybetmemem gerek, lanet olasıca kutu nerde olabilir ki, ... ben neler saçmalıyorum yine, kutu zaten bende değilmi! O zaman ne bekliyorum ki kutuyu açmak için. Pandora! Bunu arkasında da sen varsın, neden seni kurtarmama izin vermiyorsun, sana aşığım senin olmak için seni kurtaracağım! Dur bir dakika, etraf neden karardı, ışıkları kim söndürdü! Keşke Venüs’e veya Afrodit’e falan aşık olsaydım, Pandora’nın umrunda bile değilim galiba...

“Anlamaya başlıyorsun sonunda!” . Hey bu seste ne! Pandora, Pandora’m! yoksa bu güzel ses sana mı ait? Lütfen bana cevap ver.

“Evet aptal aşığım, evet. Ben Pandora’yım. Ve seninle konuştuğum için bile kendini şanslı saymalısın, çünkü benimle konuşanların sonu hiçbir zaman iyi olmamıştır.” . Umrumda bile değil Pandoram! Seni ordan kurtarmaya geldim.

“Sen kendini ne zannediyorsun! Ben senin Pandora’n! değilim. Bana böyle hitap etmeyi kes!” . Bu kızgın ton sesine öyle yakışıyorki Pandora’m... “Sana... Kes şunu dedim!”

Pandora! Pandora’m! senin ordan çıkmak istediğini biliyorum, ama neden çıkarmama izin vermediğini anlayamıyorum, seni hem özgür bırakmış olurum, hemde çok mutlu ederim! Herşeyden daha çok değer veriyorum sana! Lütfen bana izin verde seni kurtarayım ve hayatlarımız birleşsin.

“Beni rahat bırak, herhangi birinin, özellikle senin yardımına ihtiyacım yok! Git kendine kilitli tahta bir sandık ve aşık olacak güzel bir kadın bul.”

Herşeyin bu kadar kolay olduğunu mu zannediyorsun b’tanem! Ben sana bir lanetle aşık oldum, bozulması imkansız, kadim bir lanetle. Ve ödülüm, aşkım! , elime verildi, bu güzel, ufak kutunun içinde o, sensin o, Pandora’m. Lanet yada değil, seni nasıl sevdiğimi görmüyormusun! Ama beni çok üzüyorsun!

“ Evet bunu yapıyorum ve zerre kadar umrumda değil. Çünkü sana ihtiyacım yok. Şey, aslında var ama bir aşık tarafından kurtarılmaktansa burda birkaç yüzyıl daha burda yaşamayı tercih ederim.”

Çaresiz olmana rağmen inatçısın. O kadar tatlı geldi ki şu son söylediklerin kulağıma... Bu halde bile o meydan okuyuşun, aradığım kadın işte bu dedim tekrar kendi kendime! Pandora’m! Bırakta ikimizinde işkencesi bitsin.

“Bak, seninle sakin konuşacağım bu sefer. Aramızdaki farkı anlayamıyorsun galiba... Ben Pandora’yım! Güçlüyüm ve seninde bildiğin gibi güzelim. Böyle üstün bir varlığın sende ne bulacağını düşünüyorsun acaba, bunu açıkla bana.”

Hay hay b’tanem! Ama ufak bir sorunumuz var, bunun için seni oradan çıkarmam gerek. Hadi izin ver bana da çıkarayım seni oradan, sonrada birlikte gideriz! Sen nereyi istersen! Çok yoruldum ve bu karanlık benim canımı sıkıyor.

“Zeki olduğunu mu zannediyorsun? Hiç bir şekilde senin beni çıkarmanı istemiyorum! Senin yardımını istemiyorum! Rahat bırak beni, rahat!”

Sakinleş lütfen. Bu yarattığın boşlukta bizbizeyiz ne de olsa. Belki de seninle anlaşabiliriz.. En azından bunu kabul edebileceğini umuyorum Pandora’m...

“Senin gibi basit biriyle pazarlık ha.. Söz konusu bu kutudan çıkmam olmasa buna hiç tenezzül etmezdim. Söyle bakalım şartların neler, ama içinde “biz” kelimesi geçtiği an vazgeçerim.”

Sen nasıl istersen Pandora’m! Teklifimi dinlemeyi kabul ettiğin için sana minnettarım. Teklifime gelecek olursak şudur, seni ordan çıkarmama izin vereceksin ve gözlerine bakıp seni birkez olsun öpmeme... Eğer bana aşık olmazsan istediğini yapabilirsin, beni öldürebilirsin bile...

“Hahahahah! Daha iyi bir teklif beklerdim senden, bir aşık olsan bile bir beynin olabileceğini düşünmüştüm, yanılmışım. Teklifini kabul ediyorum seni ahmak.”

Şimdi kendimi bana bırak ve hiçbirşey söyleme Pandora’m... Kutuyu açıyorum, ama unutma, bir söz verdin onu yerine getirdikten sonra istediğini yapabilirsin.

Gözleri köreden bir ışık hüzmesi boşluğu bir anda kapladı... karanlık veya aydınlık değildi bu, farklı birşeydi, gözleri kör edercesine boşluğa yayılmış, adeta boşluğun kendisi olmuştu.

Pandora narin ellerini uzattı ve saçlarını geriye atıp ay kadar solgun ama bir o kadar sade bir güzelliğe sahip olan yüzünü gösterdi. Tahmin ettiğinden daha farklı birşey olacağını aklının ucundan dahi geçirmiyordu, sadece kutudan kurtulmuş olmanın sevinci vardı o inanılmaz durgunluğun altında...

Ve dudakları birleşti. Pandora kalbinin durduğunu sandı, bunun imkansız olduğunu biliyordu ama anlam veremiyordu olan bitene. Tek bildiği şu ana kadar böyle hissetmemiş olduğuydu. Boşluğu kaplayan ışık tekrar toparlanıyordu, gelip onların etrafını çevreledi. Ve bir anda kayboldu herşey.

Boşlukta, çok uzaklarda iki yıldız parladı, hiç sönmeyecek iki yıldız.

Brain Damage

Nerde olduğumla ilgilenmiyorum, çünkü istediğim yerde istediğim an olabilirim. Burası benim dünyam, şey belki benim dünyam diyemem ama bana itaat ettiği kesin. Efendi benim burada, düşüncelerim, aklım. Yönetmek için düşünmenin yetmesi ne yüce bir erdemdir diye düşünüyorum bazen, tanrı olup olmadığım hakkında düşünüyorum, açıkcası umrumda değil, tanrı olsam ne farkeder ki? Ben böyle arzuları olan biri değilim.

Ah, kahretsin yine oluyor. Galiba uykuya daldım, bu sefil yere geldim rüyamda. Bunun olmasından nefret ediyorum ve hiçbir anlam veremiyorum. Bu rüyadakilerin gerçek olduğunu düşünüyorum bazen, gerçekten beni tanıyorlar. Anlam veremediğim diğer birşey ise hep aynı rüyayı görmem, bunun böyle olmaması gerek aslında, rüyalarımı kontrol edebilmeliyim, bana itaat eden bir yerde kendimi kontrol edememem beni korkutuyor. Ne kadarda ilginç, ben bu rüyada fazlasıyla çok konuşuyorum, konuşmaktan kastım sözle ama, rüyadakilerle. Aklımın sözleriyle arasında herhangi bir bağlantı yok. Sanki ben bu et yığınını bu rüya için bir araç olarak kullanıyorum. Hatta belki de bu et yığınının da bir aklı vardır, bunu bilmiyorum.

Eh, şey evet var. O akıl benim işte ve sende benim davetsiz misafirimsin. Açıkcası şu ana kadar beklememin sebebi nasıl olupta her seferinde buraya gelebildiğini bulabilmekti, ama bulamadım. Son olarak bunu seninle konuşmaya karar verdim. Neden buraya geliyorsun ki, buranın senin için özelliği ne?

Beni şaşırttığını söylemem gerek. Bu saçma rüyada ilk defa kendim haricinde konuşacak birşeye rastladım, aslına bakarsan ben hep kendi kendime konuşurum. Kendi hayatımda bu tür şeyler yok, hiçbirşey yok ama aslında herşey var. Sadece istemem yeterli.

Fazlasıyla ilginçmiş. Demek sana itaat eden bir dünyan var. Belki de bir tanrısındır ha, ama sanmıyorum, bir tanrı kendinin herşeyini kontrol edebilir, eğer tanrı olsan burda olmayı istemediğin halde burda olmazdın.

Sen burda ne yapıyorsun? Yoksa bu rüyadamı yaşıyorsun?

Rüya? Bunun bir rüya olduğunu düşünüyorsun? Eğer öyle düşünüyorsan fazlasıyla şaşıracaksın çünkü burası gerçek dünya.bu et yığınının içinde olmam da onun düşünmesini sağlamam gerektiğinden. Akıl ve insan ayrılmaz parçalardır gerçek dünyada, biri olmadan ötekinin hiç bir anlamı yoktur.

Hahahahah! Bu dediklerine gülmelimiyim bilmiyorum. Bu saçma, ruhsuz yermi gerçek? Bir sürü birbirine benzeyen, duygularıyla hareket edip mantıklarını hiçe sayan aptal varlıkların olduğu bu yer gerçek demek? Beni hayal kırıklığına uğrattığını söylemeliyim, senin daha mantıklı olduğunu düşünmüştüm.

Açıkcası bu dediklerini benim demem gerekiyor. Kendi alemindeki mükemmeliyete öyle alışmışsın ki, duyguların ve hislerin yokolmuş, isteksizleşmiş ve donmuşsun resmen. İşte bu halin yüzünden gerçekleri anlamlandıramıyor, gerçekle rüyayı ayırdedemiyorsun.

Burda kalıp biraz daha konuşmak, gülmek isterdim ama gitmem gerekiyor.” Gerçek” Dünya’ya, benim Dünya’ma gidiyorum.

Heh, sonunda. Ne kadar çekilmez bir rüyaydı, o akıl fazlasıyla saçma konuşuyordu. Neymiş, asıl bu bir rüyaymış. Kendimi kandırıyormuşum, asıl bunlar saçmalık. Kudretimin bedeli bu rüya saçmalığı belki de, evet evet. En mantıklı açıklaması bu. Kudretimin bedeli olarak kendi elimde olmadan bu rüya alemine gidiyorum, et yığınlarının olduğu aleme. Duyguların ve hislerin önemsendiği, mantık yerine sevginin olduğu o saçma yere. Yani kısmen, son seferki olay beni şaşırttı. Beni anlayabilen, benimle konuşabilen bir varlık görmek orada, ilginçti. Belki de oda benim gibiydi, o rüyaya kısılı kalmıştı ve delirmişti. Geri dönemediğinden gerçekle rüyayı karıştırır olmuştu. Evet evet, bu çok mantıklı. Eğer onu bir daha görür...... ah, galiba yine oluyor....

Tekrar bu rüya alemindeyim, en son ne diyordum, hah evet, eğer onu bir daha görürsem ona ne olmuş olabilceğini anlatıcağım. Belki de bu ona birşey ifade eder ve kendi boyutuna dönmesine yardımcı olur.

Beni arıyorsun galiba? İşte buradayım.

Ama sen, nasıl beni duydun ki? Buna imkan yok!

İmkan yok mu dedin? Şey galiba buraya geldiğimi hala farkedemedin. Rüya görüyorsun değilmi sen? Uyku mahmurusun galiba o yüzden anlayamadın. Ben burdayım ve seninle konuşmak istiyorum. Sana yardımcı olacağını umarak.

Sen nasıl bana yardım edebileceğini düşünüyorsun ki? Ayrıca, bir rüyada ne gibi bir yardıma ihtiyacım olabilir ki, heh gerçek hayatta da yardıma ihtiyacım yok ya, oda ayrı bir konu. Asıl ben sana yardım etmek istiyorum. Senin gibi başka hiçbirşeye rastlamadım burada. Bence sende benim gibisin, sadece büyük bir karmaşa içindesin. Burayı gerçek ve kendi dünyanı rüya sanıyorsun bu yüzden.

Sanıyormuyum? Senin şu ana kadar herşeyi anlamış olmanı beklerdim açıkcası, beni hayal kırıklığına uğrattın. Benim hiçbirşeyi karıştırdığım yok. Ama sen, senin istek ve arzuların seni esir almış, öyleki rüyaları gerçek dünyaya çevirmişsin, kendini de efendi yapmışsın. Söylesene bana, eğer bu bir rüyaysa, neden her istediğimi yapamıyoruz? Rüyalar gerçek değildir, yapabiliyor olmamız gerek.

Aslında rüy...

Dur dur söyleme, çünkü söyleyebileceğin mantıklı birşeyin yok. Köşeye sıkışmaya başladın ve olup biteni anlamlandırmaya. Herhangi bir gerçeklikte isteklerini gerçekleştirmenin dediğin gibi olmadığı anla. Dediklerin rüyalar içindir işte. Korkma, artık öğrendiğini biliyorum. Sadece alışmaya çalış.

Galiba haklısın, kendime itiraf edemediğim derinlere sakladığım bir sırdı ama ben buna öylesine kaptırmıştım ki, şimdi onun yerinde kara bir boşluk var, kendi kendimi içine çekiyor. Yapacak birşeyin kaldığını sanmıyorum, rüyalarımın ve gerçekliğin arasındayım galiba şu anda... Beni duyup, duyamadığını bile bilmiyorum veya nerde olduğumu. Her ne kadar sonum olsada, bana gerçeği hatırlattığın için sağol.........