Keep Talking

"Etrafımı saran bir sessizlik var.
  Doğru düzgün düşünemiyorum."

Sözleri aklımdaki gibi düzene sokamıyor, ağzımı açıp onları serbest bırakamıyorum. Bakakalıyorum, anlam veremiyorum hiçbirşeye.

"Bir köşede oturacağım.
 Böylece beni kimse rahatsız edemez.”

Evet, en iyisi bu. Oturup unutacağım. Kendimi, dünyayı, olup bitenleri. Soyutlayacağım kendimi hayattan, yada öyle sanacağım. Kimseyi duymayacağım, yada duymamazlıktan geleceğim. Umursayıp umursamadıkları umrumda bile değil.

...

-Burak, neden orada yanlız başına oturuyorsun?
-(Sanırım şimdi konuşmalıyım.)
-Neden benimle konuşmuyorsun?
-(Kahretsin. Konuşabileceğimi sanmıyorum.)
-Beni duymuyormusun Burak?
-(Doğru sözcükleri bulamıyorum.)
-Ne düşünüyorsun?
-(Dayanamıyorum. Sanki boğuluyorum gibiyim.)
-Burak, gözlerimin içine bak, ne hissediyorsun?
-(Kendimi çok güçsüz hissediyorum.)
-Neden benimle konuşmuyorsun?
-(Ama bu güçsüzlüğümü ifade edemiyorum.)
-Burak, hep böyle yapıyorsun neden konuşamıyoruz biz?
-(Bazen merak ediyorum....)
-Ne düşünüyorsun?

(Biz nereye gidiyoruz?)

....


-Lütfen gözlerimin içine bak ve konuş. Bak yanındayım ve ellerini tutuyorum.
-(Sanki... Boğuluyor gibiyim.)
-Konuş artık ne olur, bu istediğim çokmu?
-(Soluk alamıyorum. Hayat çekiliyor sanki.)
-Ne düşünüyorsun yine?
-(Hiçbir yere gitmiyoruz.)
-Ne hissediyorsun benim hakkımda?
-(Hiçbir yere gitmiyoruz. En azından ben.)
-Neden benimle konuşmuyorsun!
-Benimle hiç konuşmuyorsun Burak!

Nereye gidiyoruz Burak...


(Bu böyle olmak zorunda değil. Tek yapmamız gereken konuşmaya devam etmek. Tabi ben bunu başarabilirsem....)